Մի անգամ Սարյանն այցելում է Դսեղ՝ Հովհաննես Թումանյանին հյուր։ Շրջելով Դսեղում՝ նկարչը դիմացի լեռներում նկատում է Քարինջ գյուղն ու անտարբեր չի կարողանում անցնել։ Գյուղի հիասքանչ բնության պատկերը հանձնում է կտավին՝ դարձնելով այն Քարինջի այցեքարտերից մեկը։ Նկարն ունի «Քարինջ գյուղի կոլտնտեսությունը Թումանյանի լեռներում» անունը և նույն այդ նկարն էլ պատկերված էր հայկական նախորդ 5000-դրամանոցի վրա։
Իսկ ինչու՞ ՔԱՐԻՆՋ
Իսկ թե ինչո՞ւ է գյուղը կրում Քարինջ անունը՝ ասում են, որ այն հիմնադրվել է 1800-ականներին, երբ կողքի Մարց գյուղից հինգ ընտանիք տեղափոխվել է այստեղ։ Երբ նորաբնակներին հարցրել են, թե ինչ կա գյուղում, պատասխանել են․ «Քար, էլ ի՞նչ»։
Արշավի նպատակն էր քայլել Սևորդյաց լեռներով: Գուգարաց լեռների արևմտյան ճյուղավորությունն են համարվում Սևորդյաց լեռները։ Լեռնաշղթայի երկարությունը կազմում է 15 կմ։ Քարինիջից պետք է քայլեինք Ակներ, այնտեղից էլ՝ Կայան բերդ:
Ողջ արշավը կազմում էր 21 կմ, իսկ հայացքի առաջ բացվող բնության պատկերը՝ զարմանալի և եզակի : Դեբեդի կիրճի չքնաղությունը ապշեցուցիչ էր: Այս գեղեցկությունը կախարդում և ուրախությամբ էր լցնում հոգիս: